تحت طلسمِ در و دیوار ها، تحت طلسمِ بسیار محکمِ دیوار های بتنی. پرورش یافته زیر آسمانِ آلوده ی شهر های میلیونی. قدم هایم اولین بار از بعد از یاد گرفتن به درستی برداشتنشان، نه روی چیزی واقعی ک روی ترکیبِ شیمایی کربنی رفته است و خاکِ تمیز چ بسیار از ما به دور است. ما تحتِ تاثیر نفوذ افکار آلودهِ انسان های مبتلا بدین ویروس، قانون مند شده و پرورش یافته ایم. با تمام این دیوار های بلند چند ده متریِ دور و برمان، نگاهمان از چند قدمی آنطرف تر، پیش نرفت و احساساتِ غریضی ـمان از توی جعبه های جادویی پرورش یافت. به شکلی کنترل شده، گوسفند وار حرکت می کنیم. ک می دانم انگار، کمی دیر است و من هم آلوده، به ویروسِ فراگیرِ نادیدنی، آجری میان آجر های این دیوار شده ام، هر چند ک احتمالا پی چسبناکم آنقدر ها هم مقاوم نبوده است! اما، این فاصله تا خاک واقعی را افتادن از بلندای این دیوار، مرا خواهد شکست و برای برگشتن به هر آنچه ک باید می بود، دیر است. حال، تنها می توانم بگویم ک خوشحالم، هرچند ک نه یقینا اما خوشحالم ک شاید می توانم حداقل کمی درست تر ببینم و دور و بر من هنوز، همگی خوابند.
درباره این سایت